Het Groot Verzet - Fietsend de wereld over

RWANDA

20 JULI 2021 - KAYONZA
EEN ZONDAG IN KIGALI

De wekker gaat vroeg op zaterdag 17 juli. We willen bijtijds op de fiets zitten, en dat lukt. Om 7.15 uur trappen we weg bij ons hotel in Musanze. Op naar Kigali!

We fietsen over de grote weg, de snelweg zouden we in Nederland zeggen. Tweebaans weg, goed asfalt, door en over de bergen naar Kigali.
Het blijkt een prachtige route te zijn. Klimmen, soms hele lange gemene klimmen, en dalen, zalig, maar het genieten duurt altijd te kort.

Het is onwaarschijnlijk rustig op de weg. Dit komt beslist door de gedeeltelijke lockdown waarin Rwanda per vandaag zit. Het district Musanze hoort bij de districten die in

lockdown gaan per 17 juli. Niet leuk voor de mensen, voor ons is het heerlijk fietsen zo! Vandaag amper meehollende kindjes, veel minder "hello, goodmorning, bonjour, muraho" onderweg. Maar ook heel weinig auto's. Eigenlijk alleen wat vrachtverkeer, en grote dure auto's. De hotemetoten mogen kennelijk wel de weg op, plus de mooie jeeps die toeristen vervoeren, de rest blijft thuis.

We blijven op hoogte, dalen soms naar 1800 meter of zelfs naar 1600 meter en nog wat, maar klimmen ook geregeld tot boven de 2000 en 2100 meter. Ploeteren dus. Het zijn taaie klimmen, waar soms geen einde aan lijkt te komen. Bezweet boven komen, terwijl de temperatuur flink daalt met het hoger komen, en dan truitje en windstopperjackje aan voor we naar beneden racen.

We worden beloond met fantastische uitzichten. Van bovenaf kijken we uit over de dalen en tegen de heuvels en bergen rondom. Fenomenaal! Daar doen we het voor! Want wat is dit een prachtig land!

Bergwanden vol bananenbomen, overal waar we kijken is het groen. Veldjes vol allerhande groenten, kolen, tomaten, uien, boontjes, wortelen, zoete aardappelen, maniok (cassave), sorghum. Hier en daar een huisje, en soms een heus dorp. We stoppen regelmatig, sowieso om foto's te maken, ook om te eten en vooral veel

te drinken. Bij een markt, die dus wel doorgaat maar misschien omdat we nu in een ander district zijn, kopen we bananen. Die doen het altijd goed onderweg. En onze 'packed lunch', of 'take-away lunch' smaakt ons zalig.

Dit is een fietsdag pur sang! Het vergt alles van ons. De hele dag op de pedalen, van kil naar warm weer, klimmen en dalen, maar wel op de verharde weg! Dus van onze fietsen wordt niet het uiterste gevergd.

De laatste kilometers - zo'n 20 - dalen we naar Kigali. Prachtig zicht op de stad vanuit de hooggelegen wegen vanwaar we de stad zo mooi beneden ons zien liggen. We herkennen inmiddels al wat gebouwen, da's altijd het leuke van in zo'n wereldstad terugkomen.

Eind van de middag arriveren we met 100 km en ruim 1300 hoogtemeters op de teller in het guesthouse dat we de dag ervoor geboekt hebben. Het ligt in een compleet ander deel van Kigali dan het hotel waar we startten en volgende week weer terugkomen. Qua prijs is deze plek waar we nu zitten een heel stuk aantrekkelijker.

We antwoorden bevestigend op de vraag of we willen eten hier vanavond. Kigali is in lockdown dus we kunnen niet anders dan dankbaar gebruik maken van het aanbod. Ons guesthouse 'The Nest' heeft normaal gesproken geen restaurant maar bereidt nu wel lunches en diners voor wie 'met de pot mee' wil eten. We drinken eerst wat, genieten ontzettend van een warme douche, en schuiven een uurtje later aan voor ons warme maal. Heerlijk, eten wat de pot schaft, geen keuzeprobleem vandaag.

We zitten nog een tijdje op onze kamer met onze eigengemaakte koffie van zakjes koffie uit Nederland en een thermoskan heet water die we overal zo kunnen krijgen. Bij gebrek aan 'n bar hier, en dus geen wijntje vandaag, doet Joep het met een (half) biertje en ik met de rest van het flesje in combinatie met sprite voor een sneeuwwitje. Helemaal in onze sfeer van reizen, we zijn gewend dat er geen wijn voorhanden is. Bier lust ik niet, maar een sneeuwwitje vind ik al sinds mijn twaalfde heerlijk!

We zijn moe van die lange dag fietsen. Plus de wekker ging vanochtend ook al om 5.45 uur. Het is vroeg bedtijd voor ons en om goed 22.00 uur liggen we erin.

We slapen uit op zondag de 18e, staan om 8 uur op dus we hebben bijna 10 uurtjes vol gemaakt. Is uniek, voor mij vooral!
We ontbijten op ons gemak. Ik drink tegenwoordig African Tea erbij, vind de koffie hier veel te sterk. Joep gedijt beter bij zo'n sterke bak koffie. African Tea is melk met thee en kruiden. Ik vind het wel oké.

Vandaag doe ik eens niet onze was. Gisteren bleek dat de 'laundry' hier inbegrepen is. Da's luxe! Het hoort er zo'n beetje bij dat ik elke dag sta te wassen in het badkamerwasbakje of in een grote emmer. Het is maar raar om dat nu eens niet te hoeven doen.

We lezen de digitale kranten, Joep kijkt of hij iets kan doen aan de rammel van mijn fiets, en maken plannen voor de middag. We fietsen naar de Ikirezi Bookstore met rooftopbar, waar we willen gaan lunchen. Maar, boekwinkel dicht, dakterras dicht, álle eettentjes dicht, geen enkel winkeltje open, zelfs de kleine supermarktjes zijn gesloten. Dit is dus lockdown. We komen uiteindelijk bij een grote supermarkt, die is gelukkig wel geopend, én goed geoutilleerd. We kopen er hartige broodjes, druivensap (0%) erbij, voor de lunch om zometeen in ons guesthouse te nuttigen, én een fles wijn! Wij kunnen weer vooruit!

Het is bizar wat een lockdown doet met zo'n enorme stad. Het leven ligt compleet stil. Er is niks te doen op straat. We fietsten over een van de grootste rotondes hier in Kigali,waar het Convention Centre aan ligt en het luxe Radisson Blu, daar is namelijk die supermarkt, en er is niemand op straat. Ja, bewakers bij ministeries, ambassades, het Radisson en 't winkelcentrum. En een politieagent op een druk kruispunt die staat te zwaaien dat we door mogen fietsen ook al is het stoplicht rood. Echt zo raar. Beetje unheimisch is het ook.

Vandaag brengen we de dag door in The Nest, ons guesthouse. We typen, lezen, schrijven wat.

Morgen fietsen we naar Kayonza, een stad op 70-80 km oostelijk van Kigali. Ook daarnaartoe heb ik een alternatieve route gemaakt, om wederom de onverharde wegen te mijden. We zien de afslagen naar die onverharde weggetjes, zijn blij met die keuze die we gemaakt hebben om zoveel mogelijk op de verharde weg te blijven. Gisteren en morgen. En onze fietsen zijn beslist ook happy dat we ze goed asfalt onder hun banden gunnen!

Maandag de 19e wordt er dus weer gefietst, Kigali-Kayonza, pal naar het oosten.
Het is geen rechte weg naar het oosten van Rwanda, maar het kronkelt om en door de

bergen. Hoewel, het zijn steeds minder bergen, het worden meer heuvels. Het landschap verandert compleet. Meer rijst op het velden, veel meer koeien, en er is veel georganiseerde landbouw. Een melkfabriek, proefstations voor landbouw en veeteelt, hier is veel ontwikkeling.

We fietsen langs het vliegveld, eerst de route die mijn GPS aangaf, en niet een grote omweg, maar bij navragen bleken we toch die omweg te moeten hebben. Betekent terugfietsen naar die afslag, gelukkig verspeelden we maar een paar kilometer en matige klim. Zo kwamen er een paar punten meer waar gekozen moest worden welke route we zouden nemen. Geen van alle lastig, want het was óf een slecht onverhard weggetje wat we links lieten liggen óf een drukke weg waar het vrachtverkeer overheen gestuurd werd en die wij dus juist niet namen.

Op deze route is het een stuk drukker dan op de weg Musanze-Kigali. Vooral vrachtwagens, enorm grote. Veel containervervoer, of enorm volbepakte vrachtwagens, vaak nog met een even volle aanhanger. We fietsen vaak op de strook naast de weg, wel zo veilig. Helemaal als auto's of vrachtwagens andere vrachtwagens in gaan halen en er ook tegemoetkomend verkeer is, dan wil je wel op de fiets- of wandelstrook.
Kayonza is zo'n beetje het meest oostelijke verkeersknooppunt, vanhieruit ga je richting Tanzania (oost) of Oeganda (noord). Of naar het nationale park, zoals wij doen halverwege deze week!

Overal lopen mensen langs de weg, dat is ook wat het zo 'Afrika' maakt. En fietsers, altijd en overal. Volbeladen fietsen, meestal met spullen maar ook geregeld met mensen achterop die een fietstaxi nemen.

De vegetatie verandert volkomen, de bergen maken plaats voor heuvels, de klimmetjes worden van 6-7% met uitschieters naar 9-10%, naar gelukkig maar 4-5% met uitschieters naar 6-7%, en dat scheelt een hele hoop. Het maakt zo'n dag een stuk makkelijker.

We fietsen overwegend door groen landbouwgebied. Ook door een leuk stadje, Rwamagana, met een prachtige kerk. Hier ging het vrachtverkeer niet doorheen, het werd omgeleid.
Maar ook al is dit snelweg, en een route waar al dat vrachtverkeer overheen gaat, er is nog steeds heel veel te zien onderweg. Steeds maar weer mooie plaatjes, ofwel een fotostop waard.

We zien ook heel veel ontwikkelingswerk hier. Veel auto's van Unicef, UNHCR, allerlei hulpinstanties. In elke plaats die een beetje meetelt zien we gezondheidszorgpostjes, mensen hoeven voor de basale zorg niet heel ver van huis, en er wordt veel aan preventie gedaan. En altijd maar de wasbakjes zodat iedereen die een winkeltje, cafeetje, hotel, bankgebouw of wat dan ook binnengaat, van tevoren handen kan wassen. We zagen een vrachtwagen vol met dit soort opstellingen van wasbakje, voetpompje en waterreservoir, het hele land wordt ervan voorzien. Fantastisch hoe men hier de preventie tegen COVID aanpakt, we blijven het maar vinden én zeggen.

Het is een warm dagje, ik denk dat we het killere weer achter ons gelaten hebben, dus veel drinken! Begin van de middag, rond half 3, komen we aan bij het hotel in Kayonza, 75 km op de teller.

En wéér hebben we een fijn hotel: 'n grote kamer, goede douche, 'n balkon (altijd fijn om de was te laten drogen), er is een goed restaurant en een bar, dus weer wijn voorhanden!
We genieten van een kalme middag en avond, en hebben een écht vakantiegevoel.

Dinsdag 20 juli blijven we in Kayonza. Het eerste dat ik vanochtend zag toen ik uit het raam keek, was dat iemand van het hotel onze fietsen aan het soppen was. Hoeven we ook al niet eens zelf te doen, wat een luxe!

Wat voor ons als eerste op het program staat is het regelen van de sneltest. We moeten een 'rapidtest' laten doen om naar Akagera NP te mogen. De kliniek die door het Rwanda

Biomedical Centre (RBC) aangemerkt staat als testlocatie is een paar minuten lopen van ons hotel. Wij ernaartoe, aangegeven dat we een sneltest willen, en dat werd onmiddellijk geregeld. Hoe fijn is dat! Geen afspraak nodig, geen wachttijd, staafjes in de neuzen, kwartiertje wachten en ja hoor, allebei negatief. We krijgen de formulieren mee, en kunnen morgen naar Akagera NP.

Het is lekker weer hier, als je van warmte houdt tenminste. We doen een koffie/cappuccino bij een koffietentje, Joep gaat de markt op en maakt weer mooie foto's, ik doe wat boodschappen bij de supermarkt, we maken deze blog, zitten een beetje te app'en met dezen en genen, lezen de kranten digitaal, schrijven wat, lezen informatie over de volgende etappes en over het Akagera-park want dat staat nu eerst op de rol. We genieten van een echte rustdag. En natuurlijk laven we ons aan het heerlijke eten en drinken dat het restaurant van ons hotel biedt.

We gedijen goed hier in dit mooie Afrikaanse land. De mensen zijn zo aardig, groeten altijd, er is altijd en overal muziek, en er is doorlopend leven in de brouwerij. Het is ook aardigheid om de vrouwen in hun prachtige kleurrijke jurken, rokken en omslagdoeken te zien, hun haren schitterend ingevlochten of ze dragen een mooie

doek om het hoofd. Ik kan daar continu van genieten. Al die mooie stoffen met kleurrijke patronen, wat een feestje. Op en top Afrika!

Maar, ook op en top Afrika is het volgende voorbeeld. Vanmiddag wilden we lunchen in het restaurant van ons hotel. We bestelden salades, voor Joep een tonijnsalade en ik een salade Niçoise. Het duurde en duurde, maar dat zijn we wel gewend. Maar, na een klein

uur wachten kwam de ober vertellen dat Joep een andere salade uit moest zoeken, de ingrediënten voor de tonijnsalade waren er niet, er bleek geen tonijn in huis. Nou, wij schoten allebei in de lach. Wat hebben ze in godsnaam daar dat uur in de keuken gedaan dan? Naar blikjes tonijn gezocht? Is er iemand de stad in gegaan om alle supermarkten af te struinen naar tonijn? Hebben ze zitten overleggen hoe ze ons deze treurige mededeling moesten doen? Werkelijk geen idee. Joep heeft snel besloten ook een salade Niçoise te nemen, om het de keuken toch niet al te moeilijk te maken. Oké, nu zou het wel snel komen. Na een half uur stonden er 2 heerlijke salades op tafel, niet zoals wij salade Niçoise kennen, maar ach, Nice is een eind weg van hier.

Meteen na de lunch, goed half 4 was het inmiddels, het diner voor vanavond besteld, hoop dat ze het even komen melden als er iets niet voorhanden is. Gelukkig hebben we tijd vandaag, maar je zult nog maar iets op je programma hebben 's middags. We lachen er hartelijk om, en hebben voor vanavond wijselijk geen tuna pizza besteld. Tja, ook dit is Afrika!

We nemen het met een lach, en laten onze Europese normen los, dan komt het allemaal goed. Hakuna matata! En dus genieten we van deze prachtige en indrukwekkende reis!